Z odpowiednimi zmianami zależnymi od szczególnych warunków historycznych mm lokalnych wszystkie ustroje demokratyczne współczesne, powiedzmy ogólnie demokracja nowożytna przeżywa okres krytyczny – okres niezadowolenia. Towarzyszy mu rozkład i lekceważenie instytucji demokratycznych, próby mniej lub więcej przypadkowe ła-tahia bardziej wyraźnych braków. Dopóki jakieś stanowcze i wyraźnie pozytywne hasło nie potrafi przekształcić tego niezadowolenia w entuzjazm, dopóty stan fermentacji spokojnej trwać będzie i grozić jakąś mniej lub więcej przypadkową i nieobliczalną eksplozją.
W takich okresach łatwo się szerzy alchemia i znachorstwo społeczne. Warzy się rozmaite niedowarzone specyfiki, podaje na wszelkie choroby społeczne nieza-wodne recepty i środki, niby „krople króla duńskiego” albo „reformackie pigułki”. Koncep-cje najbardziej naiwne i jałowe, odpowlednio demagogicznie przystosowane do spostrze-żonych zewnętrznych objawów niezadowolenia, mogą tu wyrastać jak trujące grzyby”. (Przemiany demokracji)

Wacław Makowski (1880-1942), prawnik, w młodości związany ze środowiskami niepod-ległościowymi, ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej, profesor Uniwersytetu Warszaw-skiego, polityk sanacyjny, współautor kodeksu karnego z 1932 r. i Konstytucji kwietniowej, minister sprawiedliwości (1922-1923, 1926), wicemarszałek senatu (1935-1938), wice-marszałek (1931 -1935) i marszałek sejmu (1938-1939).