Rozprawa Arystotelesa, w której wykłada w systematyczny sposób swoje poglądy na organizację państwa i ustroju politycznego. Polityka kontynuuje tematy podjęte w Etyce nikomachejskiej.

Ważnym wątkiem Polityki jest typologia ustrojów politycznych, gdzie Arystoteles wyróżnia 3 ustroje właściwe i 3 zwyrodniałe. Arystoteles wymienia monarchię jako najlepszy ustrój polityczny, jednak dokonuje on wyraźnego rozdzielenia na ustrój najlepszy i możliwy do realizacji. W związku z tym, uważa, że najlepszy jest ustrój oparty na stanie średnim

Przekład, słowo wstępne i komentarz – Ludwik Piotrowicz. Wstępem poprzedził Mikołaj Szymański.

Arystoteles (394-322 p.n.e.) – filozof grecki, uczeń Platona, najwszechstronniejszy myśliciel i uczony starożytności, którego działalność filozoficzna i naukowa obejmowała niemal wszystkie dziedziny ówczesnej wiedzy.

W latach 367-347 p.n.e. wykładał w Akademii Platońskiej, w 335 roku p.n.e. założył własną szkołę filozoficzną w Atenach tzw. Likejon, w której przez 12 lat nauczał i kierował pracami uczniów. Uważany za twórcę logiki. Rozwinął też naukę o państwie (politykę). Sformułował podstawy fizyki, astronomii, zoologii, embriologii i botaniki.

Dorobek filozoficzno-naukowy wywarł przemożny wpływ na dalszy rozwój nauki i filozofii europejskiej, zwłaszcza średniowiecznej. Z jego pism zachowały się dzieła logiczne (Organon), filozoficzne, biologiczne, psychologiczne, dzieła dotyczące tzw. pierwszej filozofii (Metafizyka) oraz inne (m.in. Polityka, Etyka nikomachejska, Krótkie rozprawy psychologiczno-biologiczne), a także pisma dotyczące teorii literatury i sztuki (Poetyka).

Wpływ jego myśli można dostrzec u filozofów i naukowców każdej epoki. Wyznaczył cały paradygmat myślenia, który legł u podstaw naszej cywilizacji. Do dziś Arystoteles jest we wszystkich właściwie nurtach filozofii stałym punktem odniesienia – pozytywnym lub negatywnym.