Można przypuszczać, że geneza dialogu o przyjaźni była następująca: Platon po odbyciu ok. 388 roku p.n.e. pierwszej podróży na Sycylię, gdzie zetknął się z filozofią italską, zaintrygowany wersetami Empedoklesa o obecnej w ludziach, lecz niepoddającej się analizie Philotes, postanowił ułożyć dialektyczny komentarz do słów poematu sycylijskiego wieszcza. Tak powstał Lysis – pierwsza w kulturze europejskiej próba zdefiniowania pojęcia przyjaźni. Przyjaźń jest pospolitym uczuciem, które wszyscy ludzie odczuwają w sobie, a jednocześnie stanowi część czegoś większego – przyjaźni, która jest niepoznawalna, a przez to niedefiniowalna. Dialog platoński poświęcony temu zjawisku nie mógł zakończyć się konstruktywną konkluzją. I właśnie dlatego tak mocno przemawiał do starożytnych sceptyków. Fakt nieosiągnięcia w dialogu celu rozważań nie umniejsza jednak jego roli jako tekstu rozpoczynającego europejską refleksję nad zjawiskiem trudno uchwytnym w pojęciach, lecz zarazem niezwykle istotnym zarówno z perspektywy egzystencjalnej, jak i dla wspólnoty politycznej.

– prof. Ewa Osek

Lysis jest jednym z bardziej kłopotliwych dialogów Platona, a jego interpretacja stanowi przedmiot niekończących się kontrowersji. W tym jednak przypadku wszystkie jego zagadki mają, jak sądzę swoje rozwiązanie. Rozwiązanie to zależy głównie od przyjęcia mojej tezy dotyczącej interpretacji dialogów granicznych. Eksponuje ona bowiem przemyślany charakter Platońskich sugestii i antycypacji dojrzałej teorii erosa, które zawarł Platon w tej z pozoru młodzieńczej demonstracji Sokratejskiej niewiedzy i aporii.

– Charles H. Kahn, Platon i dialog sokratejski