W swojej książce Johann Chapoutot bada ideologiczną bazę nazistowskiej rewolucji kulturalnej, ukazując, jak totalitarne władze próbowały przekształcić niemiecką kulturę w kierunku własnych ekstremalnych idei. W ocenie nazistów, „kultura” była pierwotnie odbiciem natury, w której ludzie, podobnie jak zwierzęta, żyli w zgodzie z instynktami: czcili przyrodę, walczyli o własne interesy i dbali o swoją grupę. Zdaniem reżimu, zniekształcenie tego pierwotnego porządku nastąpiło wraz z napływem wpływów semickich, zwłaszcza judeochrześcijaństwa oraz rewolucji francuskiej, które zbudowały fundamenty „absurdalnych” idei, takich jak równość czy współczucie.

W obliczu zagrożenia dla rasowej czystości nordycko-germańskiej, nazistowskie władze dążyły do „rewolucji kulturalnej”, mającej na celu przywrócenie stylu życia przodków i ponowne złączenie kultury z naturą. W tym kontekście prawo i moralność były przekształcane w taki sposób, aby usprawiedliwiały brutalne i przemocowe działania. Nowe porządki prawne i moralne wprowadzały zasadę, w myśl której przemoc mogła być uznawana za zarówno legalną, jak i moralną.

Chapoutot w swojej pracy łączy i rozwija tematy podjęte w dwóch wcześniejszych książkach, analizując takie zagadnienia jak reinterpretacja stoicyzmu i Platona w kontekście nazizmu, wykorzystanie teorii Kanta czy adaptacja prawa rzymskiego w Niemczech. Autor ukazuje, w jaki sposób nazistowskie reżimy przeformowały zachodnie dziedzictwo intelektualne, aby służyło ich brutalnej ideologii. Jako profesor historii najnowszej na Uniwersytecie Paris-Sorbonne, Chapoutot dostarcza głębokiej analizy wpływu tych idei na wykonawców zbrodni i na całą strukturę nazistowskiego państwa.